زندگی مشترک نزدیکی و همراهی بیشتری را می طلبد و علت آن هم این است که شما با انتخاب همسر یک شریک دائم برای تمام لحظات ، موفقیت ها ، شکست ها ،شادی ها ،غم ها و خلاصه تمام زندگی تان انتخاب می کنید.
به امید خدا بعد از تمام شدن جشن شیرینی خوران ،بله بران ، نامزدی ،حنا بندان و عروسی و پاتختی و پاگشا و خلاصه هفت خوان رستم !!!!، قرار است زیر یک سقف زندگی کنید . به این کلمه دقت کنید : زندگی . باید زندگی کنید.
از روزهای تعطیل و اوقات فراغت تان را با هم باشید .تا روزهای کارو مشغله . قرار است با هم تصمیم بگیرید ، مسافرت به کجا بروید ؟ اسم فرزندتان را چه بگذارید؟ چگونه تربیتش کنید با اقوام تا چه اندازه و چگونه در ارتباط باشید و خلاصه ان شاء ا…تا آخر عمر شریک هم می شوید.
این با هم بودن ها و باهم تصمیم گرفتن ها ، لذت بخش و مطبوع است اما از آنجایی که هر کدام از شما در خانواده های متفاوت بزرگ شده اید ، همیشه با هم به یک نتیجه نخواهید رسید. این کاملا طبیعی است .
روزهای اول طبق قانون طبیعت و بخاطر تازه بودن رابطه تان ، امکان نادیده گرفتن خواسته ی هر کدام بیشتر است اما به مرور زمان و با صمیمیت بیشتر ، هر کدام از شما ممکن است بر خواسته ی خود تاکید بیشتری داشته باشید و شاید اولین اختلاف نظر در زندگی مانند ضربه ای شما را از رویا به واقعیت بیاورد.
به همین دلیل است که کارشناسان تاکید می کنند که بهتر است دختر و پسر قبل از ازدواج راجع به موضوعات مهم زندگی یکسان بیاندیشند و با کسی ازدواج کنند که حتی الامکان از لحاظ فرهنگ خانواده و شرایطی که در آن بزرگ شده به آن ها شبیه باشد زیرا این موضوع کمک زیادی می کند که طرفین هم دیگر را بهتر درک کنند.
ولی حتی در زن وشوهر هایی که بیشترین درجه ی هماهنگی را باهم دارند ،باز هم درصدی اختلاف وجود دارد. آن ها هم لحظاتی از دست هم خشمگین می شوند ، با یکدیگر بحث می کنند حتی ممکن است گاهی اوقات از یکدیگر دلگیر شده و کمی رابطه شان سرد شود و این در یک ارتباط همه جانبه کاملا طبیعی است.
[info animation_delay=”0″ animate=”” ]همچنین بخوانید : طلاق جنسی مقدمه ای بر طلاق عاطفی[/info]
برای داشتن ارتباطی موفق ، نه تنها در ارتباط زناشویی بلکه در هر ارتباطی باید طرفین در هنگام بروز اختلاف حرمت ها را نشکنند و حرف هایی نزنند یا اعمالی مرتکب نشوند که قابل جبران نباشد. زندگی زناشویی نوعی ارتباط است که باید مدیریت شود.
وقتی دیگر مجرد نیستی و با اصطلاح سروسامان گرفتی باید بدانی که نباید برای خودت به تنهایی تصمیم بگیری و عمل کنی . باید با یکدیگر هماهنگ باشید .
البته یک نکته ی مهم در اینجا مطرح است و اینکه نباید هیچ کدام از طرفین توقع داشته باشند ، طرف مقابل بعد از اینکه با او ازدواج کرد تمام روابط ،تفریح ها ، دوستان ودل مشغولی هایش را فراموش کند . و همه ی وقتش را به او اختصاص دهد . این توقع و محصور کردن طرف مقابل مانع از ایجاد ارتباطی پایا و موثر و رشد کننده است .
در این صورت شما حکم زندان بانی را پیدا می کنید که زندانی تان را در حدی که فکر می کنید لازم است ، به گردش می برید ،اجازه ی ملاقات با خانواده اش را می دهید ، به او غذا می دهید ، لباسش را فراهم می کنید و….
دراین صورت حتی اگر زندان شما استاندارد و مناسب باشد ، باز هم زندانی برای روز آزادی لحظه شماری می کند. پس به بهانه ی هم پیمان شدن با هم ، زندان بان هم نباشید بلکه هر کدام به نوبه ی خود به رابطه ی جدید و باید و نباید های آن احترام بگذارید اما اجازه دهید همسرتان ارتباطات سابقش را تا جایی که به زندگی مشترکتان لطمه نزند ،داشته باشد .
دوست های دوران مجردی ، ورزش ، دیدار با خانواده ( هراز گاهی به تنهایی) ، پرداختن به تحصیل یا هنر خاصی که دوست دارد . اینها اگر از حد نگذرد ، باعث آرامش یافتن همسرتان خواهد شد .
در یک کلام هر چقدر با هم نزدیک هستید و یکدیگر را دوست دارید اما باز هم حدود خودتان را مشخص کنید و به حریم خصوصی همسرتان احترام بگذارید.
دختر و پسری که قصد ازدواج دارند ،باید بتوانند از برخی آزادی های دوران مجردی خود بگذرند و از طرفی همسرشان را به بهانه ی دوست داشتن محبوس نکنند.
